ای سرو قد تو رسته در دیده ما

بی روی تو خواب نیست در دیده ما

این مردمک دیده ز ما شرم نداشت

راز دل خسته گفت او در همه جا

علمی که تو را پاک کند از من و ما

ماء القدسش نام کند مرد خدا

خواهی که حدث پاک شود از تو تمام

برخیز و بشو جامهٔ هستی و بیا

بنواخت مرا لطف الهی به خدا

هر درد که بود از کرم کرد دوا

تشریف خلافت او به سیّد بخشید

او را بشناس و یک زمانی به خود آ

ای نفحه روحپرور باد صبا

بویی ده از آن زلف دلاویز به ما

آن زلف دلاویز که در سایه اوست

آن روی که هست آینه روی خدا

ای وعده بسی داده و ناکرده وفا

از اهل وفا نباشد این شیوه روا

رفتن به طواف کعبه کی سود کند

بی دین درست و صدق و بی سعی و صفا

ای عارف سر من عرف در اسما

آن کس که شناخت نفس بشناخت خدا

نفس تو چه نسبتش به ذات احد است

یک نکته بگو در این ره ای راهنما

بستی کمر وداع و زین شیوه مرا

هم دست زکار رفت و هم پای ز جا

نی دست که دامن تو گیرم که مرو

نی پای که در پی تو آیم که بیا

تا شد به هوای عشق آن ماه لقا

اشکم دریا از جگر خون پالا

گریند به حال من درین رنج و عنا

مرغان هوا و ماهیان دریا

از ما نبود نشان و نامی پیدا

زان رو که شدم غریق دریای فنا

از هستی خود چو محو گشتم دیدم

از دست حبیب خلعت عز بقا

ای ذات تو برتر از خیال من و ما

ز آثار صفات تو جهان شد پیدا

اشیاء همه غرق نور رویت بینم

ای حسن و جمال تو هویدا ز اشیا

دانی که چه حاصلم شود آخر کار

زینسان که مرا

گر اهل دلی بده رضایی بقضا

از دایره رضا منه بیرون پا

دریاب که دارد عدد لفظ رضا

یمن و شرف هزار و یک نام خدا

ای صاحب مسئله! تو بشنو از ما

تحقیق بدان که لامکان است خدا

خواهی که تو را کشف شود این معنی

جان در تن تو، بگو کجا دارد جا

از دست غم تو، ای بت حور لقا

نه پای ز سر دانم و نه، سر از پا

گفتم دل و دین ببازم، از غم برهم

این هر دو بباختیم و غم ماند به جا

از دست غم تو ای بت حور لقا

نه پای ز سر دانم و نه سر از پا

گفتم دل و دین ببازم از غم برهم

این هر دو بباختیم و غم مانده بجا

گفت عابد چون بدید این ماجرا

من سگی چون تو ندیدم بیحیا

القصه به صد کرشمه و ناز مرا

عاشق کردی و سر به صحرا دادی

سحرهای ساحران آن جمله را

مرگ چو بی دان که آن شد اژدها

شاها، ملکا قد فلک را

جز بهر سجود خم نکردی