ای دل چو بغمهای جهان درمانم

از دیده سرشکهای رنگین رانم

خود را چه دهم عشوه یقین میدانم

کاندر سر دل رسد به آخر جانم

گفتم که چرا چو ابر خونبارانم

گفت از پی آنکه چون گل خندانم

گفتم که چرا بی تو چنین پژمانم

گفت از پی آنکه تو تنی من جانم

یک روز بیوفتی تو در میدانم

آن روز هنوز در خم چوگانم

گفتی سخنی و کوفتی بر جانم

آن کشت مرا و من غلام آنم

از جملهٔ دردهای بی درمانم

وز جملهٔ سوز داغ بی پایانم

سوزنده‌تر آنست که چون مردم چشم

در چشم منی و دیدنت نتوانم

زان دم که قرین محنت و افغانم

هر لحظه ز هجران به لب آید جانم

محروم ز خاک آستانت زانم

کز سیل سرشک خود گذر نتوانم

جایی که حدیث تو کند خندانم

خندان خندان به لب برآید جانم

ای طبع بده ور ندهی بستانم

آن مایه که گرد کرده ای من دانم

ای آتش اندیشه چو من درمانم

اندر تو زنم گر نبری فرمانم

ای عشق چرا همی نهی بر جانم

باری که بدست کشیدنش نتوانم

من بنده مطیع آن چنان فرمانم

زنهار مده ز دست خود آسانم

ای آنکه بلطف خود کنی درمانم

مگذار مرا بمن که اندر مانم

از غایت مستئی که در عشق مراست

خواهم که ز تو نشان دهم نتوانم

در خدمت تست عقل و هوش و جانم

گر پیش برون روم ور از پس مانم

اقبال نیم که سال وماه و شب و روز

واجب باشد که در رکابت رانم

ای دل چو به غمهای جهان درمانم

از دیده سرشکهای خونین رانم

خود را چه دهم عشوه یقین می‌دانم

کاندر سر دل شود به آخر جانم

از طبع ملول تو چنان ترسانم

کاین قصه بشرح گفت می نتوانم

گر تنگ شکر خریدمی‌نتوانم

باری مگس از تنگ شکر می‌رانم

جایی کی حدیث تو کنند خندانم

خندان خندان بلب برآید جانم

هم مستم و هم غلام سرمستانم

بیزار ز زهد و بنده ایمانم

من بنده آن دمم که ساقی گوید

یک جام دگر بگیر و من نستانم

هم رنگ عقیق است لب جانانم

دیدار لطیف او فزاید جانم

از دیده به اشک اگر عقیق افشانم

آن را سبب از عشق عقیقش دانم

اکنون که شب آمدبرود جانانم

گر خورشید است عادتش می‌دانم

دل چنگ همی زند به هر دم در من

کو را بگذاری تو برآید جانم

دود افکن را بگو که بس نالانم

دودی بر شد که دودگین شد جانم

بر من بدلی کرد به دل جانانم

دل گردانی مکن که سرگردانم

گفتی بروم، مرو به غم منشانم

تا دست به جان درنکند هجرانم

جانم به لب آمده است و من می‌دانم

هان تا نروی تا نه برآید جانم

من کز نم دیده آسیا گردانم

کشتی بر خشک در سفر چون رانم

یک نامه نمی نویسد آن جانانم

این نامه نا نوشته تا کی خوانم