امروز که یار من مرا مهمان است

بخشیدن جان و دل مرا پیمان است

دل را خطری نیست، سخن در جان است

جان افشانم که وقت جان افشان است

هر ذره که در هوای او گردان است

صد چون سر کیقباد و نوشروان است

با مردم درویش تکبّر بمکن

زیرا که همیشه گنج در ویران است

از گردش گردون که فلک گردان است

بس عاقل پرهنر که سرگردان است

گر ساز کند تو را بدان غرّه مشو

در یک شادی هزار غم پنهان است

امروز که یار من مرا مهمان است

بخشیدن جان و دل مرا فرمان است

نامرد بود که او نسازد با کس

آن کس که بساخت با همه مرد آن است

سوری که درو هزار جان قربان است

چه جای دهل زنان بی سامان است

سوری که در او هزار جان قربان است

چه جای دهل زنان بی سامان است

تا ظن نبری که عشق در نقصان است

یا بی تو دل مرا سر و سامان است

از بیم زبان دشمنان خاموشم

ورنه غم از آنچه بود صد چندان است

دستی که هزار درد را درمان است

بر بربستی وزان دلم حیران است

یعنی که ضمان روی خلق منم

بر سینه اگر دست نهادی زان است

اول ز مکوَّنات عقل و جان است

وندر پی آن، نُه فلک گردان است

زین جمله چو بگذری چهار ارکان است

پس معدن و پس نبات و پس حیوان است

قسم تو اگر مراد گر حرمان است،

حظ تو اگر درد و اگر درمان است،

از گردش آسمان بباید دانست

کونیز بحال خویش سرگردان است

دیدم رندی که سید رندان است

از هر دو جهان گذشته و رند آن است

او گنج بقاست گرچه در کنج فناست

پیداست به ما وز دو جهان پنهان است

آن عین که عین جملهٔ اعیان است

عینی است که آن حقیقت انسان است

در آینهٔ دیدهٔ ما بتوان دید

اما چه کنم ز چشم تو پنهان است

آن نور که بر هر دو جهان تابان است

در ماه شب چهارده روشن آن است

بیخ شجر قدس مرا در جان است

سر «انا» در میان او پنهان است

فعل از من و قول از او همه ایمان است

سر تا به قدم وجود من قرآن است

آن نقطه که نکته ای در او پنهان است

آن نقطه وجود حوری و غلمان است

آن نقطه وجود آدم رحمان است

دریاب که اصل جمله قرآن است

این نسخه که نزهتگه عقل و جان است

در خوبی او چشم خرد حیران است

خرم چمنیست از گل و ریحان پر

اوراق گل و خطوط اوریحان است

صد خانه ز خوناب دلم ویران است

وز گریه زار بیم صد چندان است

ازهر مژه ناودان خونیست روان

گر من مژه را بهم زنم طوفان است

پروانه صفت سوز دلم پنهان است

کارم نه چو بلبل از غمت افغان است

ما را نه که در همان زبان نیست ولی

فریاد زدن نه شیوه مردان است

بی تو دو جهان بر دل من زندان است

بی تو مژه در دیده من پیکان است

بی تو بمثل اشک من و چشم پر آب

طوفان بلا و بحر هندستان است

گویند جفا نصیب بی سامان است

سرگشته بود کسی که او بی نان است

از گردش آفتاب، معلومم شد

کان هم که به نان رسیده سرگردان است