یا رب به محمد و علی و زهرا

یا رب به حسین و حسن و آل‌عبا

کز لطف برآر حاجتم در دو سرا

بی‌منت خلق یا علی الاعلا

بگرستم زار پیش آن کام و هوا

گفتا مگری پند همی داد مرا

پنداشت مگر کآب نماند فردا

نتوان کردن تهی به ساغر دریا

من خفته بدم دوش دل از یار جدا

بر بالینم رسته یکی شاخ گیا

بیخش غم و درد و حسرت و بار بلا

از هر سه بلا جان و دلم گشته ملا

ای یافته دین ذوالجلال از تو ضیا

وز تو کرم طبیعی و صدق و صفا

غایب مکن ایدوست که از نظم ثنا

غایب نشدست هیچ حرفی بخطا

گفتم که به پایان رسد این درد و عنا

دستی بزند به شادمانی دل ما

دل گفت کدام صبر ما را و چه کام

ور غم سختست شادکامی ز کجا

در تجربه های دهر استادان را

شاگردی کن، کنون که استاد نه ای

واحببت اولاد الیهود باَسرِهِم

لاجلک حتی کدتُ ان اَتهوّدا

وانی لاهدی فی صلاتی بحبکم

بتوریة موسی ثم فرقان احمدا

ولولا مقال الکاشحین و بغضهم

لعبدت یوم السبت فیمن تعبدا

و کان دخول النار فی الحب هینا

اذاکان من نهواه فی الحب مسعدا

روز و شب و گاه و بی گه آن ماه سما

یک دم زدن از برم نمی‌بود جدا،

پرسید کسی نشان ما زو عمدا

گفتا چه کسست؟ او ز کجا ما ز کجا؟

بر چهره خوب تو فشاندیم ثنا

جان و دل و دیده هر سه کردیم فدا

در هر چه کنی، ز دل بدادیم رضا

حکمی که کنی و گر بجانست، روا.

روز و شب و گاه و بی گه آن ماه سما

یک دم زدن از برم نمی‌بود جدا،

پرسید کسی نشان ما زو عمدا

گفتا چه کسست؟ او ز کجا ما ز کجا؟

ای تیر هنر صهیل و برجیس لقا

شعری فش و فرقدفر و ناهید صفا

پیش رخ تو ماه و سماک و جوزا

خوارند چو پیش مهر پروین و سها

ای دوست اگر صاحب فقری و فنا

باید که شعورت نبود جز به خدا

چون علم تو هم داخل غیر است و سوی

باید که به علم هم نباشی دانا

ماییم که با ما نبود هیچ روا

چون هیچ نباشد نبود هیچ سزا

تو هیچ مباش تا نباشد هیچت

چون هیچ نباشی نبود هیچ ترا

چون من بگذشتهام بجان زین دو سرا

تا کی ز گرانجانی تن بهر خدا

از پای فتادهام به روزی صد جا

خود را بدروغ چند دارم بر پا

شمع آمد و گفت: ماندهام بی سر و پا

پای اندر بند و سر در آتش همه جا

گاهم بکشند و گه بسوزند به درد

یک سوخته سرگشتهتر از من بنما

در مطبخ عشق پاکبازان قضا

کردند به غربیل بد از نیک جدا

از چشمهٔ غربیل فروشد مقصود

مستی همه بر سر آمد اینک من و ما