دانی که مرا یار چه گفتست امروز

جز ما بکسی در منگر دیده بدوز

گفتار دراز مختصر باید کرد

وز یار بدآموز حذر باید کرد

گر مرده بوم برآمده سالی بیست

چند پندرای که گورم از عشق تهیست

گر دست بخاک برنهی کاینجا کیست

آواز آید که حال معشوقم چیست

زلفت سیه است مشک را کان گشتی

ازبس که بجستی تو همه آن گشتی

یک چند دویدم و قدم فرسودم

آخر بی تو پدید نامد سودم

تا دست به بیعت وفایت سودم

در خانه نشستم و فرو آسودم

جز درد دل از نظارۀ خوبان چیست

آنرا کهدو دست و کیسه از سیم تهیست

ما را بسر چاه بری دست زنی

لاحول کنی دو دست بر دست زنی

آنرا که بیامدست دنیا آمد

دانی که بیامده چو آورده نبود

گفتار دراز مختصر باید کرد

وزیار بدآموز حَذَر باید کرد

سودت نکند بخانه در بنشستن

دامنت بدامنم بباید بستن

وای ای مردم داد ز عالم برخاست

جرم او کند و عذر مرا باید خواست

چون نیست شدی هست ببودی صنما

چون خاک شدی پاک شدی لاجرما

چونان شده‌ام که دید نتوانندم

تا پیش تو ای نگار ننشانندم

خورشید تویی بذره من مانندم

چون ذره بخورشید همی دانندم

آزادی و عشق چون همی نامد راست

بنده شدم و نهادم از یکسو خاست

زین پس چونانکه داردم دوست رواست

گفتار و خصومت از میانه برخاست