مگو عشاق را وقتی دلی بود

کجا دل عقده بس مشکلی بود

دلم دانسته در دام تو افتاد

تو پنداری که صید غافلی بود

بخاک از عشق بردم آن حکایت

[...]

خونم نریزد، آن غمزهٔ مشکل

صیاد زیرک، من صید غافل

از قرب جانان، ما را چه حاصل

بحرش در آغوش، لب تشنه ساحل

خیزد چه در عشق، از دست و پایی

[...]

چون میرمحمد شد از این باغ خراب

یک خنده چو گل نکرده بیرون بشتاب

گفت از پی تاریخ وفاتش مشتاق

صد حیف از آن نهال بستان شباب

مریم خانم آن مه برج عصمت

چون رفت از این سراچه بر محنت

گفت ازپی تاریخ وفاتش مشتاق

صد حیف از آن گوهر گنج عصمت

زین غمکده از لطف خداوند جلیل

چون رفت بخلد میرزااسماعیل

گفت از پی تاریخ وفاتش مشتاق

مسکن بجنان شدش ز افعال جمیل

سیداحمد ز دور چرخ وارون

چو رفت برون ز غصه دینی دون

گفت از پی تاریخ وفاتش مشتاق

سیداحمد رفت ز دنیا بیرون

از مقدم نور چشم ظل اللهی

روشن چو شد آفاق ز مه تا ماهی

تاریخ تولدش رقم زد مشتاق

آمد دری ز درج شاهنشاهی

چند از ستم فلک درین باغ خراب

گریم چو سحاب

از سوز جگر رود ز چشمم خوناب

مانند کباب

باشد که رهائیم دهد زین تب و تاب

[...]

ای عالم نم عطای روز افزونت

مانند سحاب

عالم ز خم فیض ز حد بیرونت

مست می ناب

در جام همه ز لطف گوناگونت

[...]

گیرم که کسی به مال و زر قارون شد

مرگست ز پی

یا آنکه بعلم و دانش افلاطون شد

کو حاصل وی

اندوخته‌ام همه ز کف بیرون شد

[...]

گر نرد فسون بمن نبازی چه شود

ای شعبده‌باز

با بلبل خویش اگر بسازی چه شود

ای گلبن ناز

تو خواجه‌ی من منم کمین بنده تو

[...]

مائیم بهم نشسته یاری دو سه مست

با برگ و نوا

داریم شراب لاله‌گون در کف دست

موقوف شما

اسباب طرب جمله مهیا کردیم

[...]

نوروز رسید و باز در طرف چمن

شد موسم جوش

گل آمد و عندلیب ازو در گلشن

آمد به خروش

بازآ گل من تو هم درین فصل بهار

[...]

زان سرو سهی که با رقیبان پلشت

همراه چو گشت

افتاد ز بام خلق را از وی طشت

هرجا که گذشت

زخمم به جگر فزون ز مو جست به بحر

[...]

زین غمکده ناگهان محمد هاشم

شد روی به راه

زد در چمن جنان محمدهاشم

چون گل خرگاه

چون رفت ز دهر از پی تاریخش

[...]

سروا سمنا صنوبرا شمشادا

یکبار به پرسش من ناشادا

ورنه ز غمت رو به بیابان آرم

سرگشته چو باد هرچه بادابادا

لطفی بکس ای رشک پری نیست ترا

جز رسم و ره ستمگری نیست ترا

ماهی و سر مهر نداری بکسی

خورشیدی و ذره‌پروری نیست ترا

یاران که در آغوش و کنارند مرا

وز بیم فراق خسته دارند مرا

تا رفته بخاک اگر سپارند مرا

آن به که روند و واگذارند مرا

هرگز نبود ز شومی اختر ما

از باده عیش نشئه‌ای در سر ما

خون جگر و داغ دلست آنچه بود

چون لاله ز صاف و درد در ساغر ما

اکنون که بود نشاط دل حاصل ما

آراسته ز اسباب طرب محفل ما

داریم بکف ز خاک یاران ساغر

پیمانه کند تا که ز مشت گل ما