هر نقش بدیع کایدت پیش

جز مبدع او ازو میندیش

دامن زن آتشِ دلِ ریش

آتشکده ساز منزل خویش

دارم سری از خیال در پیش

وز درد فتاده ام به تشویش

کان دلبر شوخ چشم عیار

رانده است مرا ز حضرت خویش

در خانه خود صلا زد آنگاه

[...]

ای یاد تو مرهم دل ریش

افتاده ای از چه رو به تشویش

چون قول ببندگیت دادم

پیمان شکنی نباشدم کیش

هر لحظه ارادتم فزون است

[...]

الحمد که حاسد بداندیش

شد کشته بزخم ناوک خویش

بشنو که لطیفۀ قشنگی است

این است حقیقت اصلِ معنیش

در دستۀ شاحسین بنگر

کان تُرک کفن فکنده در پیش

خواهد که کُشد سِنان و خُولی

[...]

در جهل مباش و دانش اندیش

کز جهل نرفت کاری از پیش

زنهار به فکر کار خود باش

بیگانه چنین مباش از خویش

با داروی فکر تا توانی

[...]

بر یاد نگار عیسوی کیش

کردیم سفر به ملک اطریش

درویشانه گذشتم از خویش

کز عشق‌، شهان شوند درویش