مجنون چو شنید پند خویشان

از تلخی پند شد پریشان

چون رفت به خانه سوی خویشان

گفت آنچه شنید پیش ایشان

انگیخت میانجی‌یی ز خویشان

تا صلح دهد میان ایشان

گم کرد پی از میان ایشان

می‌رفت چو ابر دل‌پریشان

از حشمت شوی و شرم خویشان

می‌بود چو زلف خود پریشان

زین خوش پسران و شکل ایشان

بیگانه شدم ز جمله خویشان

خوبان همه شهر و یک دل من

بیچاره دلم به دست ایشان

با ما سر راستی ندارند

[...]

بی خویش ز گفت و گوی خویشان

وز طعنه چو زلف خود پریشان

آن شیوه چو دید قیس ازیشان

برخاست ز جای خود پریشان

زین گونه حکایت پریشان

رسوایی توست قصد ایشان

بیچاره چو با دل پریشان

شد همدم ماه مهر کیشان

آن گفت فغان ز کینه کیشان

این گفت که باد مرگ ایشان

از پرتو عدل شه بر ایشان

بودند به هم ز صلح کیشان

خواهد دل خسته ی پریشان

انگشتر زینهار از ایشان

یا رب، به نشید سینه ریشان

یا رب به نیاز مهرکیشان

ای سوز درون سینه ریشان

سوزان ز تو سینه‌های ایشان