دربست زبان ز گفتن پند

بگسست ز بند پند پیوند

بردند به سر دو آرزومند

با هم روزی ز دور خرسند

محمل به دیار لیلی افکند

سررشته وصل یافت پیوند

بعد از همه یاد کرد سوگند

اول به جلال آن خداوند

زد بانگ که ای خجسته فرزند

آزار من شکسته مپسند

برخاست به مقتضای سوگند

محمل به در خلیفه افکند

حالش چو بر این گذشت یکچند

بگسست ز عقل و هوش پیوند

مرحومش از این مراد مپسند

داماد گذاشتیم و فرزند

شد راه جواب آن بر او بند

بگشاد زبان روان به سوگند

سوگند به آنکه از خردمند

همواره به نام اوست سوگند

فرمود که قیس نیک پیوند

کامروز بود مرا چو فرزند

آن را شده بند بند مپسند

بگذار نسفته مهره ای چند

اینک سر و گوششان نشانمند

از داغ و دروش آن خداوند

زان گوش خلیفه شد گهر بند

چشمی به لقایش آرزومند

مسکین عاشق به عاشقی بند

از دوست بود به هیچ خرسند

هستم به قبول بندگی بند

داماد نیم تو را و فرزند

چون از شب عقد رفت یکچند

با جان و دلی بس آرزومند

بیچاره چو این وعید و سوگند

بشنید ازان لب شکرخند

دیریست که ما شکسته ای چند

هستیم به وصلت آرزومند

لیلی گفتا که ای خردمند

دانی که به عشق کیست در بند