کامد به نظاره خیال پرورد

نالید بسی ز زلف و خالش

سوزان غزلی ز قیس دلکش

می‌گفت چو شملهای آتش

مائیم ز عشقت ای پریوش

با چشم و دلی پر آب و آتش

کاه و جو خلق برد خوش خوش

در خرمن وی فتاد آتش

و آن کس که خورد ز مال مردم

حلقش گیرد به روز مرگش

هر کس که چنان شود چنین است

[...]

آنگه دجال کور ناخوش

پیدا گردد چو آب و آتش

آخر ز یمن بر آید آتش

سوزد تر و خشک مردمان خوش

گشتند به روی یکدگر خوش

در خرمن هم زدند آتش

من از غمش اینچنین در آتش

او خرم و شادکام و دلخوش

از شعر لطیف و نظم دلکش

او نیز زد این ترانه خوش

گر داد خلیفه داد من خوش

ور نی بندم من ستمکش

از سبزه زمین چو سبز مفرش

وز گل گل مختلف منقش

گیتی ز هوای گرم ناخوش

تفسان چو تنوره ای ز آتش

ابروش پی هزار سرکش

انداخته نعل ها در تش

پیری که به نکته های دلکش

دادی صلح آب را به آتش

بر دوزخیان عیش ناخوش

باشد بتر از عذاب آتش

از تو به قلاده سگم خوش

چون سگ به قلاده خودم کش

رامشگر این ترانه خوش

دستان زن این سرود دلکش

چون سرو سهی به قد دلکش

چون کبک دری خرامیش خوش

شد وقت وی از سماع آن خوش

وز همدمیش نشد عنانکش

گه باد کشد چراغ آتش

گه گردد ازو سموم ناخوش