مستوجب این و بیش ازینم

باشد که چو مردم خردمند

پیری که ز جای خویش نتواند خاست

الا به عصا کی اش عصا برخیزد

هر گه که دلم ز ره بیفتد

نور رخ تو دلیل گردد

خلقی متحیرند در وی

تا خود هوس کدام دارد؟

گر دور شود ز دیده غم نیست

کندر دل و جان مقام دارد

آنرا خبری بود ز حالم

کو نیز دلی به دام دارد

تا پخته شود چنانکه باید

دیگ هوسی، که خام دارد

آن برخورد از جمال خوبان

کو نعمت و احتشام دارد

زیرا که دلی کباب دارم

و آن لب نمک تمام دارد

آواز دهید، تا ببینند

صوفی که به دست جام دارد

در کیسهٔ آن کسست هوشم

کو کاسهٔ می مدام دارد

دریاب، که سرعشق بازی

داغیست که این غلام دارد

بی مانبود حلال بر تو

آن باده که دین حرام دارد

در خاک برد دماغم، ای دوست

بوی تو که در مشام دارد

سرخی رخم ببین، که آن نیز

از دیده و دل به وام دارد

کز بوسهٔ شکرین لبانست

این شهد که در کلام دارد

آنرا غم جان ز بیم سر نیست

کو مذهب این امام دارد

روح القدس آن سروش فرخ

بر قبهٔ طارم زبرجد

می‌گفت سحر گهی که یا رب

در دولت و حشمت مخلد

بر مسند خسروی بماناد

[...]

توحید و موحد و موحد

این هر سه یکیست نزد اوحد

صد آینه گر یکی ببیند

صد یک بنماید و یکی صد

محدود حدود در ظهور است

[...]

توحید و موحد و موحد

این جمله طلب کنش را حمد

یک فاعل و فعل او یکی هم

گه نیک نماید و گهی بد

خمخانه و جام و ساقی ما

[...]