ماهی دو سه در نشاط‌کاری

کردند به هم شراب‌خواری

دور اوفتد از بزرگواری

یاران به از این کنند یاری

صد مرد گزین کارزاری

پرّنده چو مرغ در سواری

هرکس به مصاف در سوار‌ی

مجنون به حساب جان‌سپاری

ما از پی تو به جان سپاری

با خصم تو‌را چراست یاری‌؟

چون راست نمی‌کنید کاری

شمشیر زدن چراست باری‌؟

احسنت زهی امیدواری

به زین نبود تمام کاری

بس رشته که بگسلد ز یاری

بس قایم کافتد از سواری

در جستن کین ز هر دیاری

لشگر طلبید روزگاری

کای در عرب از بزرگواری

در خورد سری و تاجداری

خواهم که در این گناهکاری

سیماب شوم ز شرمساری

گفتا که به رسم دامیاری

مهمان توام بدانچه داری

آن شیفتهٔ مه حصاری

چون تار قصب شد از نزاری

شد نوحه‌کنان درون غاری

چون مار گزیده سوسماری

صیاد بدین سخن‌گزاری

شد دور ز خون آن شکاری

چون دید زن اینچنین شکاری

شد شاد به این چنین شماری

بگریست بر آن چمن به زاری

چون دیده‌ی ابر نوبهاری

مپسند مرا چنین به خواری

گر می‌کشیم بکش چه داری

می‌برد ز روی سازگاری

آن لنگی را به راهواری

چون رفت عروس در عماری

بردش به بسی بزرگواری