از بحرش ار مدد نیست از آب جو چه خیزد

با بحر خود رهی ده خشکیده جوی ما را

ما سالکان راهیم و ابلیس در پی ماست

پیش آر خضر ره را پی کن عدوی ما را

یعقوب وارگشته اندر حزن شکیبا

یوسف وش اوفتاده در چنگ گرگ اعدا

یحیی صفت نهاده سر را بطشت یغما

اندام روح بخشش درخون بزیر و بالا

چون بت شکن خلیلی بر عشق نار پویا

یا همچو پور عمران خائف به طور سینا

بر رفرف محبت معراج قرب جویا

نازن به خلق ناسوت تازان به عرش اعلی

ای روی بال جبریل گردیده عرش پیما

آخر فتاد جسمت عریان به خاک صحرا

شد زیر خار و خاره پنهان تنت سراپا

نه مادری که سازد بهرت کفن مهیا

قطره بخویش نازد کم شعبه ایست دریا

ذره بخویش بالد کم لمعه ایست بیضا

پشه ز کبر گوید من برترم ز عنقا

کهنه پلاس پیچد بر پرنیان و دیبا

در قاف پر عنقا در چرخ نور بیضا

خوشه ز دست عذرا، عقد در از ثریا

در دست قدرت او لوح قدر زبونست

با کلک همت او وقعی مده قضا را

ای مصطفی شمائل وی مرتضی فضائل

وی احسن الدلائل یاسین و طا و ها را

ای منشی حقائق وی کاشف دقائق

فرماندۀ خلائق رب العلی علی را

ای کعبۀ حقیقت وی قبلۀ طریقت

رکن یمان ایمان عین الصفا صفا را

ای رویت آیۀ نور وی نور وادی طور

سرّ حجاب مستور از رویت آشکارا

انگشتر سلیمان شایان اهرمن نیست

کی زیبد اسم اعظم دیو و دد دغا را

ای هر دل از تو خرم پشت و پناه عالم

بنگر دو چار صد غم یک مشت بینوا را

بی نغمۀ دف و چنگ مطرب برقص ناید

وجد سماع باید کز سر برد هوا را

جام مدام گلگون خواهد حریف موزون

بی می مدان تو میمون جام جهان نما را

بی چین طرۀ یار تاتار کم ز یک تار

بی موی او به موئی هرگز مخر ختا را

از دولت سکندر بگذر، برو طلب کن

با پای همت خضر سرچشمۀ بقا را

بر دوست تکیه باید بر خویشتن نشاید

موسی صفت بیفکن از دست خود عصا را

پروانه وش ز آتش هرگز مشو مشوش

دانند اهل دانش عین بقا فنا را