دیوانه، عاقلانه به هامون گریخته ست

یعنی ز بیم خلق، به گردون گریخته ست

صیدی که بوی خون شنود، رام کی شود؟

خوبم ز دام دیدهٔ پرخون گریخته ست

طوفان فتنه است و کسی دستگیر نیست

ساقی بیار کشتی می را، گزیر نیست

لخت جگر، همین به مذاق من آشناست

از خوان دهر، قوت دگر دلپذیر نیست

جز پیر می فروش که امروز بی ریاست

[...]

چون شمع، بی سبب نفسم جانگداز نیست

داغم که حسن لاله رخان، دلنواز نیست

یک ره به تربتم قدمی می توان گذاشت

من خاک راه گشته ام، این وقت ناز نیست

زاهد خمیده است چو چنگ و ملول نیست

یک تار موی بر تن او بی اصول نیست

دارد ز مرشدان طریقت، خلیفه ها

ایمن به شهرها نتوان شد که غول نیست

پی برده هر که، وادیِ دل جلوه گاه کیست

داند که چاک سینهٔ ما شاهراه کیست

هر کوچه ز انتظار تو، تار نظاره ای ست

هر جاده در ره تو، گریبان پاره ای ست

چون موج، سرگران گذرم ز آب زندگی

[...]

این داغ دلفروز ندانم چراغ کیست؟

وین چشم غوطه ور شده در خون، ایاغ کیست؟

در راه انتظار، سفید است دیده ها

تا شورپستهٔ تو، نمکسای داغ کیست؟

با آنکه یار مردمک دیدهٔ من است

[...]

دو نان، به دل زنند سنان از زبان بحث

زه کرده اند از رگ گردن کمان بحث

ز افسانه کی به شب، مژهٔ ما به هم رسد؟

از حرف و صوت، کی لب دریا به هم رسد؟

رنگت به خون لاله، قدح در خمار زد

بوی تو، راه قافله نوبهار زد

خورشید را نگشته میسر درین بساط

نقشی که از رخ تو، دل داغدار زد

نخل مرا شکوفهٔ صبح امید شد

تا چشم انتظار به راهش سپید شد

ساقی مباد عیدی ما کوتهی شود

پیمانهٔ هلال پر از می، تهی شود

خود در عزای خویش نشیند به زندگی

بیمار عشق را، چو امید بهی شود

پایان ناز او چو به بیگانگی کشید

کار دل شکسته به دیوانگی کشید

بار غمی که می شکند کوه را کمر

قربان دل شوم که به مردانگی کشید

آزاده، از حیات خود آزار می‌کشد

باری‌ست این، که دوش سبکبار می‌کشد

بر خصم تندخوست دلم، کورهٔ گداز

زین خون گرم، نیشتر آزار می‌کشد

تنها نه کفر زلف تو زد راه تقویم

[...]

جز آتش بهار هوا را که بشکند؟

جز می، طلسم توبهٔ ما را کِه بشکند؟

دست و دل شکسته ام از کار برده ای

بر عارض تو، زلف دو تا را که بشکند؟

آن کیست تا ز کار کسی عقده واکند؟

تقدیر نی به ناخن مشکل گشا کند

بر چشم مهر و مه ننهد پای، غیرتم

گردون گر استخوان مرا، توتیا کند

تقلید من فزونی یاران نمی شود

هرگز غبار، ابر بهاران نمی شود

لفظ مطیع و معنی بیگانهٔ من است

صیدی که رام شیر شکاران نمی شود

کی ترک مکر و حیله به احباب می کند؟

در شیر صبح، چرخ دنی، آب می کند

آن مشکبو غزال ز چشمم گذار کرد

چشم مرا چو نافهٔ مشک تتار کرد

صحرانورد وحشتم، آن خط و خال کرد

داغ مرا سیاهی چشم غزال کرد

این عشق تازه دیده به اشکم دچار کرد

خار خزان رسیدهٔ مژگان، بهار کرد