کارم ز دور چرخ به سامان نمی‌رسد

خون شد دلم ز درد، به درمان نمی‌رسد

با خاک ره ز روی مذلت برابرم

آب رخم همی‌رود و نان نمی‌رسد

پی‌پاره‌ای نمی‌کنم از هیچ استخوان

[...]

جانا تو را که گفت که احوال ما مپرس

بیگانه گرد و قصهٔ هیچ آشنا مپرس

ز آنجا که لطف شامل و خلق کریم توست

جرم نکرده عفو کن و ماجرا مپرس

خواهی که روشنت شود احوال سوز ما

[...]

عشقت نه سرسری‌ست که از دل به در شود

مهرت نه عارضی‌ست که جای دگر شود

عشق تو در درونم و مهر تو در دلم

با شیر اندر آمد و با جان به در شود

دردی‌ست درد عشق که اندر علاج آن

[...]

جای حضور و گلشن امن است این سرای

زین در به شادمانی و عیش و طرب در آی

ای کاخ دولتی ز چه خاکی؟ که مدرج است

در شاخسار گلشن تو سایهٔ همای

هر صبح در هوای درت می‌کند صبوح

[...]

آن کیست تا به حضرت سلطان ادا کند

کز جور چرخ گشت شتر گربه‌ها پدید

رندی نشست بر سر سجّادۀ قضا

حیزی دگر به مرتبۀ سروری رسید

آن رند گفت چشم و چراغ انس منم

[...]

کل قند شعر من ز بنفشه شکر رباست

زان غیرت طبرزد و کعب‌الغزال شد

بادا دهانش تلخ که عیب نبات کرد

خاکش به سر که منکر آب زلال شد

هر کس که کور زاد ز مادر به عمر خویش

[...]

شاها مبشری ز بهشتم رسیده است

رضوان سریر و حوروش و سلسبیل موی

خوش لفظ و پاک معنی و موزون و دلپذیر

صاحب کمال و نازک و دیگر لطیفه‌گوی

ای دل مجوی منصب دنیا که هیچ نیست

نقصان بود ز عزل کمالت نه از عمل

چیزی مگو که از تو پریشان شود دلی

کاری مکن که از تو به نفسی رسد خلل