بار خدایا! تویی آن شهریار

کز همه شاهان جهان بر حقی

حق به تو چون ملک پدر باز داد

زود دهد ملک جهان مابقی

تا می و جام است به عالم مباد

دست تو بی جام می راوقی

هر که علم شد به سخا و کرم

بند نشاید که نهد بر درم

نام نکویی چو برون شد به کوی

در نتوانی که ببندی به روی

گوش تواند که همه عمر وی

نشنوَد آوازِ دف و چنگ و نی

شه به چنین وقت برآهنگ می

رخش طرب کرد روان پی به پی

من نکنم توبه ز معشوق و می

توبه ز معشوقه و می تا به کی؟

از رمضان گر بجهم روز عید

روزه ی سی روزه گشایم به می

هر که میسر شودش وصل یار

[...]

گفت به روح حسن عسکری

صل علی سیدنا المصطفی

صوفی اگر ناله کند همچو نی

ای بت عیار مکن عیب وی

راهرو راسترو «ماغوی »

رهبر روشن نظر «ماطغی »

حسن جز از عشق نگیرد غذی

عشق هم از وی نگریزد بلی

ناشده از خویش تهی همچو نی

دم زدنت زانکه نه یی تا به کی

خواهر من می رسد اینک ز پی

به ز چو من صد سر یک موی وی

شراب عشق میسازد ترا از سر کار آگه

نه تدقیقات مشائی نه تحقیقات اشراقی

الا یا ریح ان تمر باهل الحی فی حزوی

فبلغهم تحیاتی و نبئهم باشواقی

و قل یا سادتی انتم، بنقض العهد عجلتم

و انی ثابت ابدا علی عهدی و میثاقی

بهائی خرقه ی خود را مگر آتش زده کامشب

جهان پر شد ز دود کفر و سالوسی و زراقی

گوش تواند که همه عمر وی

نشنود آواز دف و چنگ و نی

گفت لیلی را خلیفه کان توئی

کز تو مجنون شد پریشان و غوی

با تو چه ضایع کنم افسون عشق

مرده دلی قابل افسون نئی