وهم درآمد که نشیند برین

تیره شدش دیده نابود بین

در گهر افشانی گنج آفرین

بود محمد گهر اولین

سینه او عینک عین الیقین

گیسویش آرایش حبل المتین

مژده رساند بر روح الامین

کی تو بشارت بر سلطان دین

امر چنین است بجان آفرین

کز قدمت عرش شود بوسه چین

زان بطرازید شب عنبرین

برقعی افکند بروی زمین

عرفی اگر هست براقت بزین

مانده نشان قدم اینک ببین

ما سفری راهرنان در کمین

مایه ما گوهر ایمان ودین

از گهر شرع تراشم نگین

تا بنگارم بوی اسمای دین

نسبت او با گهر او به بین

رنج کشیدی ثمر او بچین

آمد و برداشت سرش از زمین

اشک فشاند از مژه اش زآستین

هر که بمعشوق کشد تیغ کین

مرگ برون آردش از آستین

وحی نزادی لب روح الامین

گر نگشادی سخنش آستین

آنکه خسش بند کند آستین

از سر طوبی نشود میوه چین

دام مروت ز چمن بر مچین

دیر نشین زود مخیز از کمین

از هوس سلسله عنبرین

نور شود سایه شکن بر جبین

صد مگس شیفته انگبین

رم کند از جنبش یک آستین

ور مگس آمد بر شمع از کمین

مست ز مومش طمع انگبین

مشعله افروز نجوم یقین

کوکبه سوز خرد تیزبین

یافت ز تو جوف سپهر برین

زهره دریا و سپرز زمین