ذات تو هم هستی و هم هست کن

هست کن عالم نوی و کهن

چون نه بزرگ است ز شرعش سخن

منبر او بر سر او خرد کن

راهنمای سفر اندر وطن

خلوتی دایره انجمن

پیشترین نفحه باغ سخن

هست نسیم چمن آرای کن

هست نفس قالب و جانش سخن

این نفس از زنده دلان گوش کن

صبح که بر حاشیه این چمن

زد علم نور فشان نسترن

جامی اگر خلق تو آمد حسن

از لب هر ظالم حجاج فن

شیر دلی پنجه ازین پنج کن

شاخ هوا را بکن از بیخ و بن

شعله دوزخ چو شود تیغ زن

یا شررش ناوک خذلان فکن

حیف بود کز پی فرزند و زن

داغ نهی این همه بر خویشتن

کرده زبان تیغ پی یک سخن

چند شوی پرده در وصف شکن

باز تو را میر شکاران به فن

طعمه ده از جوژه هر پیرزن

تو به سه انگشت شده خامه زن

خلق ده انگشت ز تو در دهن

نقل شب عیش تو نقل سخن

نو به نو از تیردلان کهن

با تو پس از علم چه گویم سخن

علم چو آید به تو گوید چه کن

او چمن آراست دگرها چمن

باد برد شاخ گل و نسترن

ای به ره ملک سخن گام زن

از تو بسی راه به ملک سخن

در خم این دایره پرشکن

زمزمه‌ای بود برون از سخن

با تو پس ازعلم چه گویم سخن

علم چو آید به تو گوید چه کن

نام نکردند جوانان به من

من نکنم نیز به پیران سخن