طرفه برآمیخت ز نیرنگ و رنگ

چاشنی صلح به تلخی جنگ

هان نشوی از هوس دیده تنگ

شیفته لیل و نهار دو رنگ

باصره کالیوه، کند، هوش دنگ

لعبت این پرده بود ریو و رنگ

گرگ و گراز آمد و شیر و پلنگ

تیز به خونش همه دندان و چنگ

شیر شرارت کندت تیز چنگ

تا که شوی چیره به میدان جنگ

اسب طلب کرد و تفنگ و فشنگ

تاخت به صحرا پیِ نخجیر و رنگ

بسکه تو خِلقت شدهٔی شوخ و شنگ

گشته به خلقت کُنِ تو عرصه تنگ

آینۀ من نپذیرفته رنگ

پایِ نَباتم نرسیده به سنگ

‎جَست به رویم ز کمرگاهِ سنگ

‎سیلِ عظیمِ دگری چون نهنگ

‎دست زدم شاخه گرفتم به چنگ

‎پای نهادم به سرِ تخته سنگ

‎دیدم اگر مکث کنم روی سنگ

‎می روم السّاعه به کامِ نهنگ

حال بِنِه بیل و برآوَر کُلَنگ

بر شکن از پیشِ رَه آن قِطعه سنگ

صلح‌ عیان گشت‌ و نهان گشت جنگ

نیست دگر هیچ مجال درنگ

سود خور و زر طلب‌و چشم‌تنگ

بی‌عظمت‌چون ‌نم‌خون‌ روز جنگ

گرچه ‌بود جنگ بر آهنگ چنگ

چنگ خدا محو کند نام جنگ

تاکه درین عصر نوین بیدرنگ

در بر «‌تاگور» نهادند چنگ

نالهٔ عشاق برآمد ز چنگ

پر شد ازو هند و عراق و فرنگ

گاه کند آشتی و گاه جنگ

گاه بود شکر وگاهی شرنگ

بس که بپاکرده در آن خانه جنگ

خانه بر اوگشته چو زندان تنگ

پهلوی آموخته اهل فرنگ

خوانده خط‌ پهلوی از نقش سنگ