سایهٔ شمشاد‌ِ شمایل‌پرست

سوی دلِ لاله فرو برده دست

لب طبری‌وار طبرخون به دست

مغز طبرزد به طبر خون شکست

بسکه سرم بر سر زانو نشست

تا سر این رشته بیامد بدست

شمع چو ساقی قدح‌ِ می به‌دست

تشت می‌آلوده و پروانه مست

پردگی زهره در آن پرده چست

زخمه شکسته به ادای درست

مرغ‌ِ طرب نامه به پر باز بست

هفت پر‌ِ مرغ ثریا شکست

حوضهٔ این چشمه که خورشید بست

چون من و تو چند سبو را شکست

در پی جانم سحر از جوی جَست

تشنه‌کُشی کرد و بر او پل شکست

چرک نشاید ز ادیم تو شست

تا نکنی توبه آدم نخست

عاشق خویشی تو و صورت‌پرست

زان چو سپهر آینه داری به‌دست

چارهٔ دین ساز که دنیات هست

تا مگر آن نیز بیاری به دست

ای من غافل شده دنیا پرست

بس که زنم بر سر ازین کار دست

تا من ازین امر و ولایت که هست

عاقبت‌الامر چه دارم به دست‌؟»

حجله همان است که عَذرا‌ش بست

بزم همان است که وامق نشست

دانهٔ شایسته بباید نخست

تا گره خوشه گشاید درست

آینه و شانه گرفته به دست

چون زن‌ِ رعنا شده گیسو پرست

تا شکمی نان و دمی آب هست

کفچه مکن بر سر هر کاسه دست

دست بدین پیشه کشیدم که هست

تا نکشم پیش تو یک‌روز دست

لعبت بازی پس این پرده هست

گرنه بر او این همه لعبت که بست‌؟

شعبده‌بازی که در این پرده هست

بر سرت این پرده به بازی نبست