لعبت زرنیخ شد این گوی زرد

چون زن حایض پی لعبت مگرد

زین گهر و گنج که نتوان شمرد

سام چه برداشت؟ فریدون چه برد؟

گفت جوانمرد شو ای پیرمرد

کاین قَدَرَت بود‌، ببایست خورد

کرگدنی گردن پیلی خورد

مور ز پای ملخی نگذرد

هست در این دایرهٔ لاجورد

مرتبهٔ مرد به‌مقدار مرد

رابعه با رابعِ آن هفت مرد

گیسوی خود را بنگر تا چه کرد

همت آلوده آن یک دو مرد

با تن محمود ببین تا چه کرد

آتش طبع تو چو کافور خوَرد

مشک ترا طبع چو کافور کرد

رنگ‌خر است این کره لاجورد

عیسی از‌آن رنگ‌رزی پیشه کرد

آتشِ این خاک خَم ِ بادگَرد

نان ندهد تا نبَرَد آبِ مرد

گشت گم آن شیرسگ از شیرمرد

مرد بر آن دل که جگر گربه خورد

اینکه سگ امروز شکار تو کرد

تا دو مهت بس بود ای شیرمرد

گرچه در این راه بسی جهد کرد

بیشتر از روزی خود کس نخورد

جهد نظامی نفسی بود سرد

گرمیِ توفیق به چیزیش کرد

این‌همه صفرای تو بر روی زرد

سرکهٔ ابروی تو کاری نکرد

کیسه‌بُر آن خواب غنیمت شمرد

آمد و از کیسه غنیمت ببرد

در پدر خود نگر ای ساده‌مرد

سنّت او گیر و نگر تا چه کرد

هر که در او دید دماغش فسرد

دیده چو افعی به زمرد سپرد

خیز و بساط فلکی درنورد

زانکه وفا نیست درین تخته‌نرد

هر که ازین کاسه یک انگشت خوَرد

کاسهٔ سر‌، حلقهٔ انگشت کرد