زود چو شمعت فتد از سر کلاه

چند کنی موی سفیدت سیاه؟

تو شوخی بین که ادراک اندرین راه

نظر می افکند با چشم کوتاه

لباسی پوش چون خورشید و چون ماه

که باشد تا تو باشی با تو همراه

هر قدمی تا در آرامگاه

معتکفی بوسه فشاندی براه

تا بنگاهی شوی آگه زراه

مست و سراسیمه نماند نگاه

شمع دلت مرده ز باد گناه

چهره عذر تو ز دودش سیاه

بسکه بهر گوشه چشم سیاه

غمزه نشانی بکمین نگاه

گرنه در آتش بودت جایگاه

کی بودت در دل معشوق راه

مژده برم طالع خود را به گاه

وز سر تختش بربایم کلاه

امر چنان شد که بود چندگاه

معتکف درگه این پادشاه

رفت به تعجیل ز آرامگاه

قافله چون یک دو سه فرسنگ راه

بود شبی چون دل گمره سیاه

تیره درو چون مژه شمع نگاه

گشته ز بس ظلمت شب، روی ماه

همچو رخ صفحه ی مشقی سیاه

این سخنش کرد چو در گوش راه

جست سراسیمه چو از سینه آه

بود خوی افشان ز خجالت به راه

همچو تهیدست بر قرض خواه

باز به بازار شد آن بی گناه

تا خر دیگر خرد از بهر راه

غافل و آگاه گرفتند راه

روی به وحدتکدهٔ لاسواه

پیش تو ای خالق ماهی و ماه

عذر سعیداست بتر از گناه

فارس افلاک را در قصد شاه کم سپاه

آه آه رزم جوی و کینه خواه

طرفه زمانی است دمِ صبحگاه

هم ورعش خوش بود و هم گناه