گرم چنان گشت هوا در جهان

آتش گویند، بسوزد زبان !

همچو کمان پر خم و تیره از میان

تیر ستاده ست و کمانش روان

تاب کشید آتش به رقش چنان

کش نم صد ابر نه دارد زیان

کشتی عاج است تو گوئی روان

گشته دو گوشش زد و سو بادبان

از پس آن دور درآمد بخوان

دائرهٔ مهر شده دور نان

رفت زمین را چو حجاب از میان

گشت پدید از تهٔ آب آسمان

همچو کمان پر خم و تیر از میان

تیر ستاده است و کمانش روان

ناز کنی ناز کشندت به جان

دل طلبی نیز دهندت روان

پیش از آندم که بود کون و مکان

بود آن گنج گرانمایه نهان

جملهٔ عالم تن است و عشق و جان

اسم ظاهر این و باطن اسم آن

جنّت او با تو چون کردم بیان

جنّت تو با تو گویم هم بدان

هادی دین یحیی یوسف بیان

مظهر حق نوح سلیمان مکان

باز ببین خاتم پیغمبران

رفت ز عشق، او به سوی لامکان

از همه خلق جهان برکران

گوشه عزلت شده او را مکان

طعن زدی بر همه عاشقان

کس چه بدادند دل از دست هان

بود به همسایه یکی آن جوان

سرو قدی لاله رخی آن زمان

حقه پر در و گهر آن لبان

مهر رخش در تن عشاق جان

گر صفت او بکنم در جهان

راست نیاید به قلم این زمان

برده بد آن خادمه چیزی گمان

گفت چه حالی است ترا ای جوان

گفت برو بهر خدای جهان

حال دلم را بکن آن جا عیان