داد به من چون غم و زحمت زیاد

قسمت او جز غم و زحمت مباد!

دست به زیر زنخش جای داد

دستِ دگر بر سرِ دُوشَش نهاد

آن دگری گفت که شادیم شاد

بوسه ده و بوسه ستان شاد باد!

هیچ کس از ترس جوابی نداد

نبضِ همه از حرکت ایستاد

زین مددِ غیبی گردید شاد

وز سرِ شادی به زمین بوسه داد

در دو جهان مفتخر است آن نژاد

کِش بُوَدَش تربیت اندر نهاد

بیعت کردند در آن اتحاد

با ملک راد، محمد رشاد

خرم باشند و نیارند یاد

از تف برف و وزش تندباد

لیک چو هر پنج به حکم وداد

گرد هم آیید و کنید اتحاد

چارهٔ ما نیست به جز اتحاد

این ره رشد است فنعم‌الرشاد

حاصل مردم شده هر سو به‌باد

لیک شه از مزرعه خویش شاد

خسرو خسرو فر خسرو نژاد

پادشه عادل هشیار راد

زمزم پاک ازلی شد ز یاد

نغمهٔ ابلیس به کار اوفتاد

ذات قدیمی پی بست و گشاد

قوس هنر در کف تاگور نهاد

شحنه بدو قصهٔ جو برگشاد

گفت چنین واقعه داری به یاد؟

گفت پدر: «‌شاه جهان زنده‌باد

واقعهٔ ما ز زنان اوفتاد»

هرکه برایت قدمی می‌نهاد

ازکف مشتت درمی می‌گشاد

بعد عرب هم نشد این ملک شاد

رسته شد از چاله و در چه فتاد

رفت درین دوره به کلی ز یاد

نصف زبان پاک ز کار اوفتاد

در حق آن دافع ظلم و فساد

دست دمی بر شده بس از عباد