اگر بینم شبی در خواب، روز خردسالی را

به عمری، می کنم تعبیر این خواب خیالی را

شه آراید به چشم ناقصان تمثال خالی را

نمود رنگ و بو از پشم باشد شیر قالی را

به هم طومار زلف یار را، مشّاطه می پیچد

[...]

به پیری می کشیم آسوده، بار زندگانی را

که صرف آن جوان کردیم، ایام جوانی را

حق تعلیم دارم، خوش قدانِ بوستانی را

که سرو از مصرع من یاد می گیرد، روانی را

سخنهای خسان، چون بانگ نی، باد است در گوشم

به یکدم می شناسم آشنایان زبانی را

نباشد ناقه ای جز شوق، مجنون الهی را

به دریا می رساند جذبه ی سیلاب، ماهی را

سر هرکس که از همّت، چو ادهم گردن افرازد

به نعلین گدایان می فروشد، تاج شاهی را

بلای جان، زبان تلخ باشد، اهل دعوی را

به کشتن می دهد زهری که در کام است افعی را

خیالِ قامت او را، به خاطر نقش می بستم

در آن روزی که فرق از هم نمی کردم الف بی را

خوش آن ساعت که، بر بالین خرامی، خاکساری را

به باد دامنی، از خاک برداری غباری را

ز دورم دید، اجازت داد عزم جان فشانی را

نگاهش زود می فهمد، زبان بی زبانی را

فرامش کاریش تعلیم دادم از سبکروحی

که زود از خاطر او رفتم و بردم گرانی را

نسیم آسا، امان از آفت واماندگی دارد

[...]

نبود آرامشی، شیب و شباب زندگانی را

تپیدنهای دل موجی ست، آب زندگانی را

ز دوری خاطرم تنگ است و نتوانم رسید آنجا

گشاد دل در آن ابروست، قفل اینجا، کلید آنجا

رهم تا کوی او دور و ندارم طاقت پایی

رهی زافتادگی، چون جاده می باید کشید آنجا

سخنور چون شدی، خاموش بنشین چون نگین اینجا

گل شهرت بود، چون حرف باشد دلنشین اینجا

نخواهد برد جان از رشک ما خصم عنود ما

سواد کلک ما مشک است، بر زخم حسود ما

که خواهد کرد یاد از خستگان بی نوا آنجا؟

شکایت نیست اینجا محرم ومهر و وفا آنجا

من سرگشته، دور از کوی جانان با که درسازم؟

دل آنجا، دلبر آنجا، مطلب آنجا، مدعا آنجا

ندید از گرد راهش، دیده هرگز سرمه واری را

ازین ره، کار دشوار است، چشم انتظاری را

به جان بستیم پیمان محبّت، عشوه سازی را

روان عاقبت محمود ما، دارد ایازی را

مپرس از شورش صحرای دل دیوانهٔ ما را

نمک سایی بود در دیده کار، افسانهٔ ما را

شراب آتش آلودی، حریفان در قدح دارم

در این محفل که می بوسد لب پیمانهٔ ما را؟

به ما مگذار ساقی، تقوی دیرینهٔ ما را

به آتش شست و شو کن خرقهٔ پشمینه ما را

چراغ کلبهٔ درویش، نور ماه می باشد

به جام باده روشن کن شب آدینهٔ ما را

غم عشقت خلاص ازرنج دنیا می کند ما را

مذاق تلخ، تلخی ها گوارا می کند ما را

کند آیینه را روشن نظر، خاکستر گلخن

غبار کلفت ایام، بینا می کند ما را

جدایی نیست از لیلی، دل دیوانهٔ ما را

بود با کعبه ربطی در میان بتخانه ما را

اسیر جذبهٔ شمعی ست جان مضطرب حالم

کمند شعله در گردن بود، پروانه ما را

نمک در دیده ساید، شور عشق از خواب شیرینش

[...]

هم آغوش است، سیل خانه زادی منزل ما را

رگ ابر است مژگان، دیده دریا دل ما را

به هر لخت جگر از داغ حسرت دوزخی دارم

چه می دانی کدامین شعله می سوزد دل ما را؟

ز دور ای چرخ شوراختر، تماشا کن که روشن شد

[...]