نظر گردد حجاب آنجا که من دیدار می‌بینم

نهان از چشم ظاهربین تماشای دگر دارد

بگو یک ره کجاجویم ترا مُردم ازین حیرت

که هر جانب نهادم گوش آواز تو می‌آید

به راه عشق عقل ار گشت سرگردان عجب نبود

که هر کس بود داناتر در این ره زودتر گم شد

غبار رهگذاری دیده‌ام را داشتی روشن

ولی عمریست کان راهم نشان از چشم تر گم شد

ز چشمم می‌رسد پیک خدنگم دمبدم بر دل

نداند چشم اوبا دل چه رازی در میان دارد

مزن دامان برین یک مشت خاکستر که می‌ترسم

مبادا ز اخگر دل مانده باشد مشتعل گردد

ز بندِ پند هیچ آشفته آرامی نمی‌گیرد

نه هر زنجیر چون کاکل نه هردیوانه دل گردد

تمنای وصالم نیست اما شوق آن دارم

نهم سر در کف پایی که سر بر آستان دارد

ببر بندی که در پایم ز مهر این و آن داری

که عنقای دلم زین پس هوای آشیان دارد

ز مصباح و زجاجه عارف از توحید رمزی گفت

عیان در جام زر خورشید می پیر مغان دارد

به چشم خونفشان نقش جمال یار می‌بندم

چونقاشی که خواهد نقش برآب روان بندد

جنابش برقضا ملجا حریمش بر قدر معبد

حدوث از وی بلند افسر قدمرا او مهین مقصد

زسر تا پا خرد را جان ز پا تا سر خدا را ید

زحل بر چاکرش مولا قمر در ساحتش مسند

چو اندر باختر اورنک حشمت مهر خاور زد

سوی ظلمات شب گفتی، مگر ماوی سکندر کرد

و یا شد یوسف کنعان به شهر مصر در زندان

زلیخا بر سریر مهتری بنشست و افسر زد

به گردش اختران چون دختران جا کرده جابرجا

[...]

یکی سر از غنیمت سر گران بر سیم و زر دارد

یکی در کنج عزلت نیمه‌خشتی زیرِ سر دار

کدامین عاقبت تا شاهد عزت به بر دارد

سواد عشرت و راحت ره و رسم دگر دارد

به محشر کن شفاعت از سلک مداح خود (صامت)

که سرافکنده از شرم گنه بر زیر یا جد

تبسم‌های لعل میْ‌پرست و خال رخسارش

به شهر حسن هندوزاده از ملک فرنگ آمد!

اگر چندی نباشد بر شنا از شش جهت جویش

بحمدالله که بخت من به زلف یار رنگ آمد!

سواد ظلمت شامم دم فیض سحر دارد

اگر دامان وصل آن مه تابان به چنگ آمد!

نمی‌گردد نصیب ما سیه‌بختان شراب او

ندانم قسمت روز ازل با من چه رنگ آمد؟!

قد نون و دل داغ و رخ زرد و سرشک خون

به میدان ستمگاری عجایب شوخ شنگ آمد!