از آن کانی که جان‌ها گوهر اوست

فلک از دیر‌گه خاک در اوست

زروز و شب دو خادم بر در اوست

که آن کافور و این یک عنبر اوست

چو زان کانی که جانهاگوهر اوست

فلک از دیرگه خاک در اوست

یقین سرچشمهٔ سر قدر اوست

یکی رکن عظیم معتبر اوست

فلک قدری که دولت چاکر اوست

شهان را تاج و افسر گوهر اوست

سپهر و کوکب اقبال هوشنگ

که دولت همچو افسر در سر اوست

بخوانم بزم او را باغ رضوان

[...]

محبت گنج و اشکم گوهر اوست

سیه ماری چو زلفت بر سر اوست

گران نخل خبیث و این بر اوست

ولی آن آتش این خاکستر اوست

محیط عقل را آب گهر اوست

مزاج روح را طعم شکر اوست

کف خاکی که دارم از در اوست

گل و ریحانم از ابر تر اوست

نه «من» را می شناسم من نه او را

ولی دانم که من اندر بر اوست