پریچهره بتی عیار و دلبر

نگاری سرو قدّ و ماه منظر

سیه چشمی که تا رویش بدیدم

سرشکم خون شده‌ست و بَرّ مشجر

اگر نه دل همی‌خواهی سپردن

[...]

غنودستند بر ماه منور

خط و زلفین آن بت روی دلبر

یکی را سنبل نو رسته بالین

یکی را لالۀ خود روی بستر

ز مشکین جعد زنجیرست گویی

[...]

بدان ماند که یزدان گرو گر

جهانی نو بر آورده است دیگر

چو کشمر بوم او پر سرو و با حسن

چو کشمیر اصل او پر نقش و با فر

نه نقش از بن نباشد جز بکشمیر

[...]

گرفت از ماه فروردین جهان فر

چو فردوس برین شد هفت کشور

مرا، دی عاشقی گفت ای سخنور

میان عاشق و معشوق بنگر

نگه کن تا چه باید هر دوانرا

وزین دو کز تو پرسیدم بمگذر

چه خواهد دلبر از دلجوی بیدل ؟

[...]

دلم در جنبش آمد بار دیگر

ندانم تا چه دارد باز در سر

همانا عشقی اندر پیش دارد

بلایی خواهد آوردن به من بر

بگردد تا کجا بیند بگیتی

[...]

شه زاولستان محمود غازی

سر گردنکشان هفت کشور

به نیزه کرگدن را بر کند شاخ

به زوبین بشکند سیمرغ را پر

همایون جشن عید و ماه آذر

خجسته باد بر شاه مظفر

امیر انشاه بن قاورد جغری

جمال دین و دین را پشت و یاور

خداوندی ، کجا کوته نماید

[...]

نه نقصانی پذیرد همچو جوهر

نه زان گردد مرو را حال دیگر

نه با چیزی بپیوسته‌ست دیگر

که پس باشند در هستی برابر

مثال او به زر ماند که از زر

کند هر گونه صورت مرد زرگر

یکی پیوند بَرباید به گوهر

منور گردد آن را در برابر

وگر چونین نبودی او به گوهر

نماندی روشنایی از برابر

هزاران گونه از هر جنس جان‌ور

همیشه حال گردانند یکسر

پدید آورد مردم را ز گوهر

برآن هم‌گوهران بر، کرد مهتر

نبات عالم و حیوان و گوهر

سراسر آدمی را شد مسخر

به هندی تیغ بستد هند و خاور

به ترکی جنگجویان روم و بربر

ستورش بود کشتی بخت رهبر

خدایش بود پشت و چرخ یاور

اگر ظلمت نبودی سایه‌گستر

نبودی قدر خورشید منوّر

زمینی نیست در عالم سراسر

ازو پژمرده‌تر از وی عجب‌تر