چنان دلشاد شد آزاده رامین

که مرده باز یابد جان شیرین

جوابش داد ویس و گفت چندین

چرا در دل گرفتی مهر رامین

به یک سو نه سخنهای نگارین

بگو تا کی ببینی روی رامین

چنان چون بود کار ویس و رامین

که هست آغازش آینده به آیین

شهنشه رفته از مرو نو آیین

به مرو اندر بمانده ویس و رامین

چو آگه گشت شاهنشاه ز رامین

که سر برداشت نالنده ز بالین

چو آمد نامهٔ موبد به رامین

به درگاهش دمان شد نای رویین

ز جانش خوشتر آمد مهر رامین

چه خوش باشد به دل یار نخستین

هم اکنون بانگ کوس و نای رویین

ز در گاهش رسد بر ماه و پروین

به تیر و یوز و باز و چرغ و شاهین

شکار دلت خواهد کرد رامین

که جان بسپرد ویس از بهر رامین

به صد جان می خرم من نام چونین

اگر گویم یکی زین هر دو بگزین

بهشت جاودان و روی رامین

رفیدا یار موبد بود و رامین

چو ارغش یار ویرو بود و شروین

هنر آن روز ویرو کرد و رامین

گه این زان گوی برد و گاه آن زین

نه موبد جفت من بودی نه رامین

نَبهره دوستان دشمن آیین

چو ایزدیار و گردان شاه و رویین

چو آب ناز و همچون ویس و شیرین

همی گفتی چنین دلخسته رامین

تن از آرام دور و سر ز بالین

زبان بگشاد بر دشنام و نفرین

همی گفت از جهان گم باد رامین

چو بشنید این سخن آزاده رامین

بسی بر زشت کیشان کرد نفرین

چنان چون راه مهر افزای رامین

چو کاری تلخ کش انجام شیرین