چو بشنود این سخن موبد ز رامین

مرو را تلخ بود این پند شیرین

نترسد عاشق از باران سنگین

و گر باشد به جای سنگ ژوپین

به نامه در، سخنها گفت شیرین

به گوهر کرده وی را گوهر آگین

به بالا هر یکی چون سرو سیمین

برو بارنده هفتورنگ و پروین

همه با یار و با طوق زرّین

سراسر چون دهن شان گوهر آگین

نمود اندر شمال خویش تنین

به گرد قطب دنبالش چو پرچین

چو بر باره نشست آزاده رامین

ز بس غم تلخ بودش جان شیرین

چنانچون بود مهرْافزای رامین

چو کبگ خسته‌دل در چنگ شاهین

فلک بستد ز تو یک سیب سیمین

به جای آن ترنجی داد زرین

نهی بر فرق مشکین تاخ زرین

بیارایی مه رخ را به پروین

بپوش آن جامه بر اورنگ بنشین

به سر بر نه مرّصع تاج زرّین

رخش تابنده بر اورنگ زرین

میان نقش روم و پیکر چین

جهان زو شاد و او از مهر غمگین

به گوشش آفرین مانند نفرین

تو شیرینی و گفتار تو شیرین

تو نوشینی و دیدار تو نوشین

به خاصه زین دل بدبخت رامین

که آتشگاه خرداد است و برزین

خوش آمد دایه را گفتار رامین

ز بیجاده پدید آورد پروین

دگرباره جوابش داد رامین

که چون عاشق نباشد هیچ مسکین

به فرجام اندرو آویخت رامین

برو ریزان ز دیده اشک خونین

چو بشنید این سخن دلخسته رامین

بدو گفت ای مرا روشن جهان بین

چو ویس دلستان را دید غمگین

از آب دیدگان تر کرده بالین