درین گور گلین و قصر سنگین

به امید تو کردم صبر چندین

به شیرینی روند این یک دو مسکین

تو شیرینی و ایشان نیز شیرین

در این گردک نشسته خسرو چین

در آن دیگر فتاده شور شیرین

مبین در آینه چین ای بت چین

که باشد خویشتن بین خویشتن بین

چو عهد شاه را بشنید شیرین

به خنده برگشاد از ماه پروین

گرفت آنگاه خسرو دست شیرین

بر خود خواند موبد را که بنشین

ز واپس ماندگان ناید درست این

نخستین را نداند جز نخستین

گمان افتاد هر کس را که شیرین

ز بهر مرگ خسرو نیست غمگین

ببین ای هفت ساله قره‌العین

مقام خویشتن در قاب قوسین

فرس بیرون جهاند از کل کونین

علم زد بر سریر قاب قوسین

چو بر پای ایستادم گفت بنشین

به سوگندم نشاند این منزلت بین