به سِحری کآتشِ دل‌ها کند تیز

لبش را صد زبان هر صد شکرریز

دو پستانْ چون دو سیمین‌نارِ نوخیز

بر آن پستان گلِ بُستان درم‌ریز

نهاده نام آن شبرنگْ شبدیز

بر او عاشق‌‌تر از مرغِ شب‌آویز

پگه‌تر زان بتان عشرت‌انگیز

میان در بست شاپور سحرخیز

به کار آی اندرین کارم به یک چیز

که روزی من به کار آیم تو را نیز

چو مردان بر نشین بر پشت شبدیز

به نخجیر آی و از نخجیر بگریز

به حکم آن که این شب‌رنگ شبدیز

به گاه پویه بس تند است و بس تیز

بت لشگرشکن بر پشت شبدیز

سواری تند بود و مرکبی تیز

وزان سوی دگر شیرین به شبدیز

جهان را می‌نوشت از بهر پرویز

که از پولاد کاری خصم خون‌ریز

درم را سکه زد بر نام پرویز

برون آمد پری‌رخ چون پری تیز

قبا پوشید و شد بر پشت شبدیز

هوای دل رهش می‌زد که برخیز

گُل خود را بدین شِکّر برآمیز

شگفت آمد دلش را کاین چنین تیز

بدین زودی کجا رفت آن دل‌آویز‌؟!

به پرسش پرسش از درگاه پرویز

به مشگوی مداین راند شبدیز

زمین را گر بگوید کاِی زمین خیز

هوا بینی گرفته ریز بر ریز

اجابت کرد خسرو گفت برخیز

تو می‌رو کآمدم من بر اثر نیز

زگال ارمنی بر آتش تیز

سیاهانی چو زنگی عشرت‌انگیز

از آن سرد آمد این کاخ دل‌آویز

که چون جا گرم کردی گویدت خیز

به حکم آن که گل‌گون سبک‌خیز

بِدو بخشم ز هم‌زادان شبدیز

پس آن‌گه گفت شاپورش که برخیز

که فرمان این چنین داده‌است پرویز