دل از ده نامهای کهنه سیرست

بگو ده نامه‌ای شیرین، که دیرست

به گل گفتند: بلبل بس حقیرست

ترا با او چرا این دارو گیرست؟

بگفتا: چون که از وی ناگزیرست

ازین پس ما غلامیم، او امیرست

کریمی نامداری بینظیرست

ز پا افتادگانرا دستگیرست

همین برجی که شه را دلپذیرست

چنان در دلگشائی بی نظیرست

به هر جا در بمانی دست گیرست

چرا که قلب پاک او منیرست

تو ار درمانده ای او دست گیرست

دلش روشن تر از بدر منیرست

وجود آنجا که باشد محض خیرست

اگر شریست در وی آن ز غیرست

ز سعی و فکر آن دانا و زیرست

که سالم تر غذا نان و پنیرست