شراب صافی و مینای بی رنگ

مصفا هر دو از آلایش زنگ

چه سود آوردی ای آلوده رنگ

ازین سودای بی سرمایه جز ننگ

کسی داند که از سلطانیش ننگ

نه آنکو سنگ دارد بر سر سنگ

به هر شاخش گلی خوشبوی و خوشرنگ

به هر گل بلبلی در ساز و آهنگ

کُسی بر عکسِ کُس‌های دگر تنگ

که با کیرم ز تنگی می‌کند جنگ

تو ای با مشک و گل همسنگ و همرنگ

نمی‌گردد در این چادر دلت تنگ؟

بد آن دیوانه را با عاقلان جنگ

سر و کارش همیشه بود با سنگ

دو جِزع و سی و دو لُو‌ءلُوء شد از چنگ

یکی از شیشه و آن دیگر از سنگ

به زاری گریه کن بر آن سیه‌سنگ

به جای ما ببوس آن خاک گلرنگ

میان رانی فراخ و سفته‌ای تنگ

بر آن سفته شلالی زعفران‌رنگ

کند گلچین گلچیدن چو آهنگ

همی این پاسبان با وی کند جنگ

نباشد به ز بیرنگی دگر رنگ

که بر میدارد این رنگ از میان جنگ

یقین دانم تو را این‌گونه آهنگ

بگاه غم بر‌ام د از دل تنگ

نه‌ای تا زاشیان امن دلتنگ

نه از چوبت گزند آید، نه از سنگ

چو شاهین قضا را تیز شد چنگ

نه از صلحت رسد سودی نه از جنگ

تو از تیر سپهر ار باختی رنگ

مرا نیز افکند دست جهان سنگ

شکستن خاطری در سینه‌ای تنگ

نهادن گوهر و برداشتن سنگ

اگر گل رست و گر یاقوت شد سنگ

یکی رونق گرفت از خور، یکی رنگ

ز کوه آورده در دامن، بسی سنگ

چو یاقوت و زمرد، گونه‌گون رنگ

نموده غنچهٔ گل، خنده آهنگ

که در گلشن نشاید بود دلتنگ