که زین سان خرد اندازید سنگم

ز سنگ مه مگردانید لنگم

نه خوش دارد شراب لاله رنگم

نه در گیرد به گوش آواز چنگم

سخن در جان همی گوید خدنگم

جگر خوردن چه میداند پلنگم؟

شده پا شاخ شاخ از زخم سنگم

نه پای سیر نی رای درنگم

بکش از خنجر کین بی‌درنگم

که من هم پر ز عمر خود به تنگم

بده ساقی شراب لعل رنگم

سراسر بشکن این بتها به سنگم

گهی هشیار و گه مست و ملنگم

قلندر مشربم ابدال رنگم

نهنگ بحر عشقم لیک افسوس

که از عشق تو در کام نهنگم

رسانم تا بدامان حبیب هجران

[...]

برون شد کوه را دامن ز چنگم

که چون فرسنگ، آمد پا به سنگم

درین پیری جوان شد زخم سنگم

نه عذر لنگ می آرم که لنگم

پرید از چهره زین افسانه رنگم

دل آمد در طپیدن دنگ دنگم

پس از پروازِ بازِ تیزچنگم

به کف یک تسمه باشد با دو زنگم