گره بر دل چرا دارد نیِ قند؟

مگر کاو نیز شیرین راست دربند؟

مرا پیلی سزد کو را کنم بند

تو شاهی، بر تو نتوان بیدق افکند

بسی دادش به جان خویش سوگند

که تا باز آمد آن رعنای دل‌بند

سنانِ خشم و تیرِ طعنه تا چند؟

نه جنگ است این، درِ پیکار دربند

پس آنگه بر زبان آورد سوگند

به هوش زیرک و جان خردمند

تو دولت بین که تقدیر خداوند

مرا در دست بدخواهی نیفکند

ادب پرور ندیمانی خردمند

نشسته بر سر کرسی تنی چند

بساز ای بخت با من روزکی چند

کلیدی خواه و بگشای از من این بند

بخواب نرگس جادوش سوگند

که غمزه‌اش کرد جادو را زبان بند

به سحر آن دو بادام کمربند

به لطف آن دو عناب شکر خند

چو شه دانست کان تخم برومند

بدو سر در نیارد جز به پیوند

گه از گیسوش بستی بر میان بند

گه از لعلش نهادی در دهان قند

دلش در بند آن پاکیزه دلبند

به شاهد بازی آن شب گشت خرسند

پریچهره بتانِ شوخ دلبند

ز خال و لب سرشته مشک با قند

جهان‌افروز دلبندی چه دلبند

به خرمن‌ها گل و خروارها قند

ختن‌خاتون ز روی حکمت و پند

بزرگ امید را فرمود پیوند

زمین بوسید شیرین کای خداوند

ز رامش سوی دانش کوش یک چند

کهن دولت چو باشد دیر پیوند

رعیت را نباشد هیچ در بند

دگر باره بگفتش کای خردمند

طبیبانه در آموزم یکی پند

در این مشکل فرو ماندند یک چند

که از تن چون رود جان خردمند