عما باشد بمعنی آن سیه خم

که رنگ ماسوا گردد در او گم

ستمکاران شام و کوفه با هم

به روز عاشر ماه محرم

تو هم « ترکی » نی از بلبلی کم

بیا با بلبلان می باش همدم

به زخمان حسین از چشم پر نم

بنه از اشک شور خویش مرهم

چو شد پیمانه پر گر شهد و گرسم

تو را دولت اگر بیش است وگر کم

دو روز عمر اگر شادی و گر غم

بود آسوده آن کز خلق عالم

نه هر کس را شود رفعت مسلم

نه هر کس جام دارد می‌شود جم

نه هر گوشی است بر اسرار محرم

شود تا نقش در وی اسم اعظم

ز این گفتار، همچون مار ارقم

غضب آلوده شد پیچید در هم

یکی روز از سر عبرت به عالم

گذشتی حضرت عیسی‌بن مریم

گرفتاران زندانخانه ی غم

به یادش در شکنج بند خرّم

شهنشاه رسولان مکرّم

جهاندار و نگهبان دو عالم

چراغ چشم و روح جسم آدم

نگین دار رسالت سرّ خاتم

که جز آن افتخار آل هاشم

بهشت و دوزخ حق راست قاسم؟

هلال آسان نزار اندامش از غم

ز اشکش بر گل رخساره شبنم

طلسم هیکل مجموع عالم

تجلی گاه عین اسم اعظم

تجلی کرد پیش از خلق عالم

خدا در هیکل مسجود آدم

نه آن کلی که با لذاتست مبهم

که این کلست عین کل عالم

بدیدم هفت اقلیم مسلم

بهر اقلیم چندین ملک معظم

گرفته بازوی روح مکرم

نشانده بر مقام جمع آدم

که عبد و حق بوندی ملکت هم

خدا مر عبد را ملکیست اعظم

بگفت این رتبه چون گشتش مسلم

که ملک من ز ملک تست اعظم