بر آمد مشتری منشور بر دست

که شاه از بند و شاپور از بلا رست

سحرگه آن سهی سروان سرمست

بدان مشگین چمن خواهند پیوست

خجسته کاغذی بگرفت در دست

بعینه صورت خسرو در او بست

چو می‌دید از هوس می‌شد دلش سست

چو می‌کردند پنهان باز می‌جست

در آن صحرا فرو خفتند سرمست

ریاحین زیر پای و باده بر دست

بت شیرین نبید تلخ در دست

از آن تلخی و شیرینی جهان مست

دلش را برده بود آن هندوی چست

به ترکی رخت هندو را همی جست

زبان دان مرد را زان نرگس مست

زبانی ماند و آن دیگر شد از دست

به گستاخی بر شاپور بنشست

در تنگ شکر را مهر بشکست

جمالش راکه بزم آرای عیدست

هنر اصلی و زیبائی مزید است

فلک این آینه وان شانه را جست

کزین کوه آمد و زان بیشه بر رست

در آب انداخته از گیسوان شست

نه ماهی بلکه ماه آورده در دست

قضا را اسبشان در راه شد سست

در آن منزل که آن مه موی می‌شست

چو بر فرق آب می‌انداخت از دست

فلک بر ماه مروارید می بست

گهی دیده به آب چشمه می‌شست

چو ماهی ماه را در آب می‌جست

مهین بانو زمین بوسید و بر جست

به خسرو گفت ما را حاجتی هست

ملک سرمست و ساقی باده در دست

نوای چنگ می‌شد شست در شست

در آمد نقش بند مانوی دست

زمین را نقشهای بوسه می‌بست

به عشرت بود روزی باده در دست

مهین بانو در آمد شاد و بنشست

چو از جام نبید تلخ شد مست

حکایت را به شیرین باز پیوست