مرا آمد به در بخت وفاگر

به زورش بازگردانیدم از در

نبینی چون لبانم هیج شکر

به دلها بر، ز جان و مال خوشتر

که من باری شدم تا روز محشر

نپیوندیم هرگز یک به دیگر

بدان زن مانی ای ماه سمنبر

که باشد در کنارش کور دختر

دریده ماه پیکر جامه بر بر

فگنده لاله گون واشامه از سر

نباشد هیچ فرزانه ستمگر

نباشد هیچ آزاده ستمبر

نگر تا تو نپنداری که دیگر

مرا بینی چو دیدی خوار و غمخور

چه روز آید مرا زین روز بدتر

که نه دل بینم اندر بر نه دلبر

تو گفتی آسمانی گشت بستر

درو آن دو سمنبر چون دو پیکر

چو گنج خسروان شد روی کشور

ز بس دیبا و زر و مشک و عنبر

هوا کردی نثار زر و گوهر

چو بگذشتی نسیم گل بَرو بر

شهنشه پیش گردان دلاور

بدو گفت این چه نیزنگست دیگر

ز جان خویش نالم نه ز دلبر

که دلبر رفت او چون ماند ایدر

شنیدی داستان من سراسر

کنون درمان کارم چیست بنگر

همت گنجست آگنده به گوهر

همت پشتست با بسیار لشکر

نخستین یاورت باشد برادر

پس آنگه نامور شاهان دیگر

به مرو اندر نه شاهست و نه لشکر

تو داری گنج شاهنشاه یک سر

الا ای مهربان مهر پرور

چنین کن نامه نزد یار دلبر

ببوسیدش به دو یاقوت و شکر

نهادش بر خمارین چشم و برسر

نیابم بهتر از دستم برادر

برادر را به از شمشیر یاور