سپاهی زاده ها در پرده شرم

بسان تیغ هم تندند و هم نرم

درختانش ز بس دارند آزرم

چنارش ساق خود پوشیده از شرم

پریزادان به رقص و نغمه سرگرم

سراپا شوخی و سرتا قدم شرم

که ای لچمن مشو بر جنگ سرگرم

برو اول سخن گو با عدو نرم

نه شبنم بود بر لاله که از شرم

عرق می ریخت آتش زان دل گرم

برونش از می درونش از عشق سرگرم

نمانده زین دو مستی بوی آزرم

شود تا میل چشم دیو بی شرم

به کوری مخالف نیل شد گرم

بود سرخ و سفید و پخته و نرم

کند سودای او بازار را گرم

اگر می شد مرا از زر دم گرم

دل چون آهنش می ساختم نرم

ز طبع موم روغن شد هوا نرم

ز تاب شمع شد بازار شب گرم

تنور لاله اش نه سرد و نه گرم

که سودا می پزد با آتش نرم

نماید غنچه معشوق به آزرم

که پیش افکنده سر از غایت شرم