خبر داری که چون خورشید فردم

گهی سرخی نموده گاه زردم

کنون در وصلت امشب راه بردم

همه تقلید از لوحت ستردم

ز عشقت گفتم و در درد مُردم

شدم من زنده و این گوی بردم

سر خود را فدای گنج کردم

تو میدانی که من پر رنج بردم

براندازم حجاب و یار گردم

بساط عشق کلّی در نوردم

در این پرگار در اندوه ودردم

بمانده اندر این پرگارم فردم

بسی اندیشهٔ بیهوده کردم

بسی زانجا رسید از خویش دردم

حقیقت سجدهٔ آدم نکردم

در آن دم دوست را فرمان نبردم

بسی در منزل جان راه کردم

که تا در دل عیان آگاه گردم

چو نافرمانی اینجاگاه کردم

فکند اینجا چو در اندوه و دردم

حجاب کفرو ایمان محو کردم

از آن اینجا حقیقت فرد فردم