از آن پیوندها آمد حرارات

دگر پیوند کز وی شد برودت

نداند علم کلی را نهایت

برون آرد صناعت از صناعت

ازان پس آمدش منشور و خلعت

لوای پادشاهی از خلیفت

هم از تخمه بزرگ و هم ز دولت

هم از پایه بلند و هم ز همت

تو هر جایی بری پیغام فرقت

ببر اکنون ز من پیغام وصلت

خرد دور از تو مثل آسمانت

هوا نزدیک تو همچون روانست

بتر آهو به عشق اندر، ملالست

یکی میوه که شاخ او وصالت

اگر یار مرا دیدی به خلوت

بگو ای بی‌وفا ای بی‌مروت

گریبانم ز دستت چاک چاکو

نخواهم دوخت تا روز قیامت

کشیده بارگاهی شصت بر شصت

ستاده خلق بر در دست بر دست

به عمری کو بود پنجاه یا شصت

چه باید صد گره بر جان خود بست

چو بدر انجمن گردد هلاکت

بر افروزند انجم را جمالت

پدر بگشاد الماس زبان را

بسفت آنگه گهرهای بیان را

پسر را گفت گر داری هدایت

همه عمرت تمامست این حکایت

پسر گفتش که درویشی بسیار

بسی باشد که آرد کافری بار

بزر چون دین و دنیا می‌شود راست

ز حق هم کیمیا هم زر توان خواست

تو امّید منی در عین طاعت

مرا بخشا ز نور خود سعادت

تو اصل جوهری در اصل فطرت

ترا دادست ایزد جاه و حرمت

خبردارند از دریای فضلت

چه باشد گر کنی بر جمله رحمت

همه او بود لیکن در حقیقت

شد او خاموش و دم زد از شریعت

چو در قرآن امام خاص و عامست

چرا در حکم خویشان ناتمامت

سحرگاهی نفس زد صبح دولت

برون آمد زن زاهد ز خلوت

که چندانی که در دل رشک بیشست

بچشم عاشقان در اشک بیشت