نگرداند مرا باد تو از پای

نجنباند مرا زور تو از جای

نیارست ایستادن نیز بر جای

که نه دستش همی جنبید و نه پای

همی گفتم زبانا راز مگشای

نهان دل همه با دوست منمای

همی گفت ای صنم بر من ببخشای

مرا تیمار بر تیمار مفزای

چو فردا راه برگیرد مرا وای

که رخشش پاک بر چشمم نهد پای

مرا نخچیر باشد رامش افزای

و لیکن راه نتوان کرد بی پای

ز مهر ای دایه بر جانم ببخشای

مرا راهی به وصل دوست بنمای

بُوم در پادشاهی داد فرمای

به درویشان ز احسان کام بخشای

برآمد بانگ کوس و نالهٔ نای

روان شد همچو جیحون لشکر از جای