مده وام ار دهی دیگر مخواهش

به سختی تقاضا جان مکاهش

بباید ساختن تدبیر راهش

که دارد ایزد از هر بد نگاهش

برون بردند چتر و بارگاهش

خروشان و روان در پی سپاهش

سر من کاش بودی خاک راهش

مگر گشتی لگدکوب سپاهش

به جان دادن اگر کردیم تقصیر

کنون هستیم از جان عذرخواهش

شبم شد روشن از رویش بدانسان

[...]

ز کیوان بگذرد ایوان جاهش

زمین مصر باشد تختگاهش

به هر کشور که گردد جلوه گاهش

بد دیهیم شاهی خاک راهش

رباییم از سر لاله کلاهش

کنیم از فرق یوسف جلوه گاهش

فرو آویختند آنگه به چاهش

در آب انداختند از نیمه راهش

ز عز و مال و استغنای جاهش

نمی افتاد سوی کس نگاهش

به اقبال عزیز و عز و جاهش

که دولت ساخت از خاصان شاهش

چو مد آه دایم دود آهش

به فرق سر شدی چتر سیاهش

که چون افتد گذرگاهی به راهش

پذیرد قوت از آواز سپاهش

شود خرم به خاک و گرد راهش

نشیند خوش به آواز سپاهش

که باز آری سلیمی را به راهش

ببخشی از کرم جرم و گناهش

چو شد کارم چو زر کردم نگاهش

بر آن سکه زدم از نام شاهش

ببوسش پای و شو چون خاک راهش

بپرس و عذرها از من بخواهش

جز این طرفی نبست از روی ماهش

کزو کنج شد بطرف مه کلاهش

نشان نعل دلدل قرص ماهش

بساط چرخ ادنی عرصه گاهش

زبان اژدها برگ گیاهش

خم و پیچ افاعی کوره راهش

دویده آسمان عمری به راهش

که کرده ذروهٔ خود تختگاهش