چنان کز ماه خوشتر مرو شهجان

ز ویرو نیز من بیشم به هر سان

گلستانم بود بی او بیابان

بیابانم بود با او گلستان

چو نیکو بود روی خواست یزدان

به زشتی شاه ازو چون بستدی جان

چنان ترسم ز تو کز پاک یزدان

یکی دارم شما را گاه فرمان

خوشا راها که باشد راه ایشان

که دارند در سفر هنجار جانان

نشسته روز و شب بالای ایوان

بمانده چشم در راه خراسان

یکی بزدود زنگ شب ز گیهان

یکی بزدود زنگ غم ز جانان

به گرد آور سپاه بوم ایران

از آذربایگان و ری و گیلان

تو گفتی رود جیحون از خراسان

همی آمد دمان سوی کهستان

اگر تیغ تو برّد خود و خفتان

ببرّد تیغ من خارا و سندان

چو در نامه سخانها دید چونان

شد از آزار و از تندی پشیمان

چو زین با وی سخن گفتم فراوان

دلش بفریفتم ناگه به دستان

گهی چون دیو بود اندر بیابان

گهی چون مار بود اندر نیستان

کجا من دارم آگاهی ازیشان

بگویم چون بیابم راست پیمان

ترا باشد ز بیرون داد و فرمان

چنان چون ویسه را اندر شبستان

اگر حال تو دیگر کرد گیهان

مرو را هم نماند حال یکسان

شهنشه را به گوش آمد ازیشان

سخنهایی که می گفتند پنهان

ترا باشد همه شاهی و فرمان

مرا یک دست جامه یک شکم نان

مرا مهر تو با جان هست یکسان

تو خود دانی که بی جان زیست نتوان

یکی بادش به دل بر جست چونان

که خوشتر زان نباشد باد نیسان