همی پرورد عشق ویس در جان

ز مردم کرده حال خویش پنهان

زبان را دل بود بی شک نگهبان

سخن بی دل به دانش گفت نتوان

به نیکویی امیدش ده فراوان

پس آنگاهی به یزدانش بترسان

تو باشی نیز بانو در کهستان

چو باشد ویس بانو در خراسان

رفیق هردو گشته تیر و کیوان

چهارم چرخ طالع جای ایشان

گهی کرده درو خوبی گل‌افشان

زنخدان گوی کرده زلف چوگان

عماری بود چون فردوس یزدان

عماری‌دار او فرخنده رضوان

همی گفت ای دو هفته ماه تابان

بتان ماهان شده تو ماه ماهان

نباید ناسپاسی کرد زین سان

که زود از کار خود گردی پشیمان

دریغ این بود با حسرت آن

بماند جاودانی درد ایشان

دو چشم ویس بر پیرایه گریان

ز غم بر خویشتن چون ماه پیچان

کف دستش همی بوسید چوگان

سم اسپش همی بوسید میدان

کف دستش چو ابری بود باران

به ابر اندر قدح چون برق رخشان

به رود مرو بفزود آب چندان

که نیمی مرو شد از آب ویران

هنوزش بود کافروی زنخدان

دو زلفش بود چون مشکین دو چوگان

ندیدی حال من هرگز بدین سان

ز درد دل نه با جان و نه بی جان

اگر گردم به رامش در گلستان

به گمره گشته مانم در بیابان

به گور خسته مانم در بیابان

به دل برخورده زهرآلوده پیکان

مرا زین آتش سوزنده برهان

ز جنگ شیر مردم خوار بستان

گهی ترسد ز شوی و گه ز خویشان

گهی کاهد ز بیم و شرم یزدان