چو برخیزد ز پیش آن آستانه

از آن پس راست بنشیند زمانه

کنیزک برد او را سوی خانه

یکی معجون برآمیخت از بهانه

که دارو دادم و خون شد روانه

زهی دارو که در خون کرد خانه

در آن صحراش یک گرگ آشنا نه

ز صحرا در دلش جز تنگا نه

بزن گفت ای غلام تو زمانه

نهان دار این کنیزک را بخانه

بسی بهتر بود در کُنج خانه

عیال نیک از گنج و خزانه

چو مرغی بی زبان محتاج دانه

نه بالی نه پری نه آشیانه

ز حد بگذشت ازین حوضم فسانه

کنون ماومی و این حوضخانه

بگویم در جهان گردم نشانه

نگویم تا کسی آرم این بهانه

چو هادی گشتهیی بگذار خانه

چه خاشه میکشی بر آشیانه

بقیل و قال و افسون و فسانه

بدم بیرونش آرم زاستانه

سر زلف چو سینش بی بهانه

کشیده کاف کفری در زمانه

گُلش گفت این زمانم از زمانه

یکی تیر آمد آخر بر نشانه

یکی دادم یکی بردم بخانه

ندارد جنگ کاری در میانه

میان باغ میشد در میانه

یکی زانسو یکی زینسو روانه

چو میدانی تو کردار زمانه

چرا شوری درین زنبور خانه

روا باشد که دوران زمانه

بود ما را در انجام از میانه

بسازد کار آن شمع زمانه

کند شکّر ز خوزستان روانه

به شه گفت ای سپهرت آشیانه

جناب آسمانت آستانه

نکو گفت این مثل پیر یگانه

که مهر و خون نخسبد در زمانه