که ایشان سالکان و واصلانند

حقیقت بیشکی هر دو جهانند

درون جان تو عین عیانند

که ایشان در تو چون جان جهانند

چو تو شاهی تمامت بندگانند

نهاده جمله سر بر آستانند

بسی اندر جهانم سالکانند

که مرکب سوی ما بسیار رانند

حقیقت با شریعت راز جانند

که پیدا در نهاد واصلانند

مکن جانا که جمله عاشقانند

بلاکش بهر تو بی جسم و جانند

همه ذرّات من در ترجمانند

دمادم جمله در شرح و بیانند

همه ذرّات من اینجا نهانند

ز دید یار خود اندر عیانند

خدا و مصطفا درجان نهانند

مرا این جایگه شرح و بیانند

نمایم تا همه اینجا بدانند

همه در دید من حیران بمانند

منم اللّه جویای عیانند

چرا در بود من خود میندانند

ورا ناگاه اینجا گه بدانند

درون پردهاش حیران بمانند

چگونه ناامید اینجابمانند

که پیدا گشته و آنگه نهانند

همه از بهر تو اینجا عیانند

گهی پیدا شده گاهی نهانند

نهانش زان بُد اینجا تا بدانند

همه ذرّات از او حیران بمانند

خبر یاب ارچه جمله عاقلانند

بگو اسرار خود تا جمله دانند

یکی دیدم ترا بیمثل و مانند

که یکتا مر ترا هر لحظه خوانند

تو سلطانی و جمله بندگانند

بجز تو هیچ اگرچه می‌ندانند

کمالت یافتم بی مثل و مانند

ز صورت هر کسی اینجا ندانند

ز شرعت سالکان جان میفشانند

حکیمان نیز هم حیران بمانند