بنه از بندگی منّت به جانم

که این بهتر ز ملک جاودانم

بود بهتر ز صد خُلد و جنانم

که من خود بنده ی آن آستانم

بهشتی ای صنم دادی نشانم

پس آنگه دوزخی کردی مکانم

به فایز آب کوثر وعده دادی

چرا آتش زدی آخر به جانم؟

خداوندا تو کردی لامکانم

تو دادی راه غربت را نشانم

چه بد کردم من مسکین فایز

که کردی پایمال این استخوانم؟

خداوندا که در نزع روانم

مگردان لال از ذکرت زبانم

به فایز این قدرها مهلتی ده

که تا خود را به کوی او رسانم

من از موی و میانش ناتوانم

بحیرت زان کلام و زان دهانم

کیم من تا ز خود جنبد زبانم

تو جنباننده‌ئی من ناتوانم

فلک آواره کرد از خانمانم

فراقت زد شرر، برجسم و جانم

بگیرید عبرت از دور زمانم

ز حال مالکان بی‌نشانم

زبان اوست قیوم بیانم

تو گوئی جای دارد بر زبانم

شرر زد آتشین خوئی بجانم

ز آتش سوخت مغز استخوانم

به مرغان چمن همداستانم

زبان غنچه های بی زبانم

چو میرم با صبا خاکم بیامیز

که جز طوف گلان کاری ندانم

گهی شعر عراقی را بخوانم

گهی جامی زند آتش به جانم

ندانم گرچه آهنگ عرب را

شریک نغمه‌های ساربانم

نپنداری که مرغ صبح خوانم

بجزه و فغان چیزی ندانم

مده از دست دامانم که یابی

کلید باغ را درشیانم

کهن پروردهء این خاکدانم

دلی از منزل خود دل گرانم

دمیدم گرچه از فیض نم او

زمین راسمان خود ندانم

ولی من جانِ عارف غیر آنم

که نامردی کنم با دوستانم

کنارِ سفره از مستی چنانم

که دستم گُم کند راهِ دهانم