چو دنیا کشت زار آن جهانست

بکار این تخم کاکنون وقت آنست

زهی لذت که نقد آن جهانست

همه لذت علی الاطلاق آنست

جهان و هرچه  در هر دو جهان است

چو عکسی‌ست و ترا برعکس آنست

چو علم غیب علم غیب دانست

چنین پنهان بزیر پرده زانست

ترا با تو چو چیزی در میانست

کناری گیر کاینجا بیم جانست

یقین می‌دان که مرد راه آنست

که سود این جهان او را زیانست

تو می‌گویی که نور من چنانست

که کس از نور من قدرم ندانست

اگر طاعت کنی اکنون نه زانست

که می‌ترسی که مرگت ناگهانست

بیک یک دم که در زیر دل و جانست

که می‌داند که چه اسرار پنهانست

چه گویم گر زمین گر آسمانست

یکی لب خشک ودیگر تشنه جانست

چنان کو بود اگرچه صد جهانست

کنون با آن و این او همچنانست

کسی کو در غلط ماندست از آنست

که در بحر شک و تیه گمانست

کمال ذات تو دانستن آسانست

ولی از جانب ماجمله نقصانست

خیال معرفت در ما از آنست

که آن دریا ازین قطره نهانست

ثنایی کان ورای عقل و جانست

چه حدّ شرح و چه جای بیانست

ترا این سرّ که میگویم عیانست

قل ان کنتم تحبّون صدق آنست

چو او سلطان دارالملک جانست

سر موییش بیش از دو جهانست

که در دین تو دنیا بند جانست

تو میدانی که این خاتم از آنست

کسی کو در حقیقت تشنه جانست

که کلّی سیر از کار جهانست

چو آن خورشید اصل خاندانست

بمهرش نه فلک از پی روانست